Gdybym tylko posiadł to

Gdybym tylko posiadł to żelastwo
byłbym pod niebiosa, tu mi bardzo ciasno
Gdybym mógł to żelastwo mieć w rękach
skończyła by się raz na zawsze moja męka

Po skrawku nieba i jego kolorze poznaje wiele
zatraciłem kalendarza dnie, są zawsze niedziele
Gdy jasno przez małe szparki promyk wnika
Grzeje w nim dłonie i błagam los by nie umykał

Gdybym miał to w ręku, świat stałbym mi otworem
Dziś jak w celibacie, tam byłem seksu potworem
Za wszystkie lata mojego wstrzemiężlistwa tu
dałbym upust, gdybym tylko posiadł, byłby cud

Po skrawku nieba wiem jak ubrani chodzą ludzie
A ja niezmiennie, w tej otchłani, brudzie
Sięgam wzrokiem od lat w tą samą wolność tam
życie się toczy, przyszło mi żyć z za zamkniętych bram

Inni marżą o bogactwach, inni pławią się w luksusach
Tu kącik kubeczek, miska, buty marzą o sznurówkach
Gdybym tylko mógł, ale nic nie mogę z bezsiły
Dnie te same nieprzerwanie maszkary się śniły

Gdybym posiadł to żelastwo o ostrych zębach
Trzymałbym w dłoni jak brylant czy szlifowany kryształ
Pierzchły by kraty i deski co zasłaniały nieba przestrzenie
Byłbym wolny, mógłbym iść ku ukochanej dziewczynie

Nadzieja nie ginie, lecz w sercu się chowa,
schowana, zganiona, ludzkości królowa,
już widzę zza krat, jak wraca mych marzeń świat.

PS przejeżdżałem dziś przez miasto Bytom, obok garstki ludzi
oczekujących przed ogromną bramą na wizytę w miejskim więzieniu

Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2014-07-11 Dodano: 2014-07-11 06:34:11

Ten wiersz przeczytano 721 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie