Gdzieś tam…

Mów do mnie… Jesteś daleko, wiem…

Pamiętasz?

Poszliśmy
wtedy
— na Syberię…

… w głębokie odmęty ciszy…

Kiedy podążałem za tobą w ślad, jakże błękitniało w prześwitach niebo… — ja — na wieczne
osiedlenie,
ty — na cztery lata…

Uderzani w twarze
witkami gałęzi…
… przedzieraliśmy się…

Teraz milczysz…
Przybliżasz się,
to znów oddalasz…

… okrywana zasłonami czasu…

Co mówisz?
Nie słyszę…

Zagłusza ciebie
piskliwy szum
— straszliwej gorączki…

Poruszasz wolno bladymi ustami…
… w aureoli mżących pikseli samotności…

Gdzieś tam
— nasz dom…

… porosłe łodygami chwastów, unicestwione szczęście…

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-06-22)

***

Inspirowane powieścią pt. „Wzgórze Błękitnego Snu”, Igora Neverlego.

https://www.youtube.com/watch?v=RVAohpbKvBs

autor

Arsis

Napisany: 2021-06-23 Dodano: 2021-06-23 00:23:08

Ten wiersz przeczytano 950 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie