GŁÓG

- ELEONORZE -

przy płocie rósł głóg -
na osobliwe wino - na lek

Co cię tam wiedzie, skoro utracone prawa?

pamięci rozsuwam błyskawiczny zamek;
z plików pożółkłych fotografii
jak z wieczystych ksiąg wylatują
barwne motyle, sypią się ziarenka szlachetnych kwiatów -
nasze, moje pamiętanie.

Wracam na rogatkę,
na pokarczemny plac
skąd wieszcz przecież mógł iść pod Jasną Bramę -
(to tylko dzień pieszej drogi)
tęsknię za smakiem gruszek z różowym miąższem
(jeżeli do prawda to z Bawarii)
za cierpkością dzikiego agrestu -
nasza, moja tęsknota.

Toksyczny wiatr huśtawkę w ruch wprawia
nie może odejść przytwierdzona do jabłoni
za rogiem słomiany chochoł
czuprynę do węgła przyłożył
nawołuje ludzi zatrzymanych czasem
i gdyby tak na odpust wrócili byłby niecodzienny gwar -
nasz, mój żal.

Wspomnienia wprawiają w rozrzewnienie -
smakują jak utracony raj a to tylko ślad pokoleń zwykłych ludzi.

"Choć późno, późno - wrócę do domu!
...ja do drzwi stuknę.
Smakuje szczęście to inaczej,
które nastaje po rozpaczy.

Gdy myśleć - jak zapłonie ogień
[...]
i co odpowie na to ogień -
to się opłaci sto lat drogi!".

Emily Dickinson - Liryki najpiękniejsze.
przekład Kazimiera Iłłakowiczówna.

autor

HANA

Dodano: 2012-02-29 18:40:27

Ten wiersz przeczytano 946 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie