W gniewie zło się czyni

W samotnych spacerach często znajduje srebrne klucze, których nikt nie podniósł

Srebrny klucz

Znam to uczucie, nie jest mi ono obce
Zawsze występuję w rozterce, w miłosnej trosce
Głośno wołałaś ustami w gniewie precz! wynocha!
a twoje zakochane serce szlocha

Zatrzasnęłaś przed nim ciało
wypuściłaś na wolność serce
bo ono prawdziwej miłości chciało
coraz więcej i więcej

Odwieczność i krańce świata
miłość to szelmowskie uczucie
ono najczęściej się chyłkiem skrada
Do jednych przychodzi i na zawsze zostaję
Innym tylko kamieniste rozstaje

Wyrzuciłaś ku niemu miłości klucz
krzycząc, furiat!
tą scenę na oczy widziałem
wzięłaś rozpęd, klucz jak ptak w powietrzu
srebrem fruwał

Upadł tak szczęśliwie jakby ptaszek fruwał
pod jego nogami się turlał
Wiem, że go z namaszczeniem podniesie,
odwróci się i go tobie odniesie

Życie mnie nauczyło że klucz miłości
od niego odbierzesz
a usta twoje zakochana dziewczyno, uśmiechnięte
jak otwarte serce w podzięce, w ofierze

Jak aktorka na scenie, ukazałaś swoją złość na niego
co to da skoro czekasz
i czekać będziesz na tego łotrzyka złego

Za oknem letnia zieleń zakrywa dachy domów
W twoim sercu dziewczyno ciepły maj
Widzę ciebie znów w jego ramionach
Wymarzę z pamięci ten rzut klucza ku niemu
Nie powiem o tym nikomu

Autor:slonzok
Bolesała Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2017-06-10 Dodano: 2017-06-10 04:59:05

Ten wiersz przeczytano 376 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie