A w górach

W oddali rysowały się granie grzbietów górskich, czerwone, pożłobione rysami.
Wierzchołki błyszczały od szronu jak grzbiety wielkich ślimaków, a wschodzące słońce zalewało je niczym ogień. Wąska droga wiła się serpentyną po zboczu góry, aż do niewielkiej polany porośniętej zielenią i zasypanej szarymi głazami.
Poniżej górski potok spadając kaskadami z szumem burzył się i spienioną, białą,
wściekłą grzywą rozpryskiwał się
roznosząc echo. Jesienne słońce przełamywało chmury, rozlewając się po liściach drzew (gamą soczystych barw )
złota, czerwieni i burgunda, które stały się piękne. W powietrzu wyczuwało się
chłód jesieni, a zima czekała za rogiem, gotowa do skoku. Zbocza tonęły w ciszy
zakłócanej tylko posapywaniem owiec wracających z wypasów. A w jej głowie cicho szumiały wspomnienia, wtedy, gdy
przed laty byli tu razem. Zapragnęła zaznać uczucia słodkiego zapomnienia
tak jak wtedy, gdy po raz pierwszy poznała smak jego ust przenosząc ją marzeniami do bycia kochaną i kochającą.
By zaś miała ochotę na śmiech i taniec, gdy jego oczy mające miętowy kolor
deszczowej kropli zawieszonej na nowym liściu spoczywały na niej. Zimny, jesienny wiatr dmuchnął raz i drugi błaznując z jej apaszką i rozwiewając pasma siwiejących włosów, a szare chmury przesłoniły niebo niczym całun.

„Ludzie dzielą się na dwa typy.
Na tych, którzy wspinają się na góry,
Oraz tych, którzy siedzą w cieniu gór
I krytykują wspinających się” –
Autor nieznany.

Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2014-11-03 Dodano: 2014-11-15 18:40:23

Ten wiersz przeczytano 2747 razy

Oddanych głosów: 50

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie