Granica
Ta niematerialna bariera, której nigdy nie
przekroczę
Wytwór nie mój, nie Wasz, po prostu
samozwaniec
Czas sztyletów dla marzeń, pożegnania z
Życiem
Szybko się zaczęło i równie szybko jest
koniec
Ten mur, który utożsamia wyłącznie
ograniczenie
Walka z wiatrakami, bez celu, sensu i
wiary
Jeśli to jakaś gra, to na imię jej
Zniszczenie
Gdy jawa to nie sen a powtarzające się
koszmary
Molekuły życia, co uchodzą wraz z
powietrzem
Fundamenty idei, teraz jedynie gruzów
sterta
Zwiastowały czasy, o których mówiono, że są
lepsze
Oddam duszę za schronienie, chyba dobra to
oferta
Nie dorównam Wam, choć do tego dążę
mocno
Nie dojdę, tam gdzie Wy, bo nie dla mnie
jest to przejście
Nie zobaczę glorii, mimo, że kroczę wciąż
tam prosto
Nie mam tego jednego co nazywa się –
szczęście
Proteus
Komentarze (2)
Proponowałbym dopomóc szczęściu.
Ten kto nie gra nigdy nie zdobędzie trofeum. :-)
Pozdrawiam!
A
A mnie się wydaje, że nie ma żadnej
granicy.... nie jeśli postawisz sobie inny cel...
ja tak zrobiłam, choć mogę się mylić...
Jest w Twoim wierszu coś.... żal ? smutek ?..
życzę uśmiechu