GRUDNIOWE UROKI KONSTANCINA

Mroźny wiaterek tarmosi moje siwe włosy
gdy przemierzam jedną z ulic Konstancina.
Gałęzie drzew obwisają jak brzemienne kłosy
gdyż je śnieg swym ciężarem do dołu przygina.
Nieopodal Jeziorka wody swoje toczy.
Nad nią pochylone wiekowe już drzewa.
Ich gałęzie zwisają jak zwóje warkoczy,
których woda lodowata końcówki oblewa.
Na brzegu kaczki siadły w równiuteńkim rzędzie.
Czekają na wrzucone do wody kawałeczki chleba.
Być może to ich jedyny dziś posiłek będzie
zrzucony do wody z mostku, niby manna z nieba.
Na świerku ogrom lampek błyszczy jak ognisko
to dowód, że święta są naprawdę blisko.

autor

pomidor

Napisany: 2010-12-23 Dodano: 2010-12-21 06:53:18

Ten wiersz przeczytano 805 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie