Gwiezdne podróze

Na niebo granat zaszedł i ściemnił świat,
lekko go tylko oświetla księżyc – słońca brat,
a wraz z nim kochanki jego – gwiazdy jaśnieją,
zalotnie mrugają, uroczo się śmieją,
tworząc przepiękne konstelacje na sklepieniu,
bo ktoś z dołu ogląda ich występ w skupieniu.

Najpierw próbuje ogarnąć ten ogrom gołym okiem,
badając ten obraz piękny, krok za krokiem.
Lecz oko ludzkie wprawne zbyt mało,
lornetę więc wyciąga by więcej dojrzało.
Lecz na takie widoki i lornetka z słaba,
by sprostać zadaniu jest tylko jedna rada.

Teleskopy w ruch poszły, z Pasa Oriona startują,
powoli, bez pośpiechu Mleczną Drogą wędrują
i przysiadły na chwile, na Wielkim Wozie
by przyjrzeć się bliżej, w tym gwiezdnym ogrodzie
Wielkiej Niedźwiedzicy, z warkoczem komecie,
czerwieni Marsa, supernowej i każdej planecie.

W jedną sekundę przemierzone świetlne lata.
Świat ziemski z kosmicznym dzisiaj się splata
i widziane w jednej chwili te, co dawno umarły,
światła już zgasłych, Czerwone Karły.
Choć już nie istnieją, podziwiane w gwiezdnym pyle.
To podróż w czasie, choć może się mylę.

autor

Lu23

Dodano: 2009-05-27 14:22:59

Ten wiersz przeczytano 1544 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie