Halina milczy od wczoraj

Halinko, napijesz się też herbatki — milczy.
Może orzeszki, lody, czekolada, kino rodzinne — milczy.

To nie jest zwykłe milczenie. W tym milczeniu jest dużo przyjemności, takiej czerpanej z cierpienia człowieka, który chce to milczenie przerwać. Tak potrafią milczeć tylko, kobiety z urażoną dumą.

Marian siada na kanapie obok Haliny.
Halina o kamiennej twarzy, odsuwa się od Mariana.
Próbuje ją objąć.
Halina wychodzi na balkon, za nią czarny duży pies o imieniu Hektor — też milczy.

Halina wbija palec wskazujący w ziemie — sprawdza wilgotność.

Marian wychodzi na balkon.
Halinko, czy chodzi o Tołstoja? Powiedz, bo nie odgadnę — jestem za głupi.
W tym momencie, jakby w kącikach ust Haliny, miał narodzić się uśmiech, ale "impuls" przerwał Karolak.
Halinko, przepraszam, że tak przez balkon... mogłabyś przestawić swój samochód — dwa miejsca zajęłaś.

Marian próbuje ratować sytuacje:
Pan panie Karolak to się nie odzywaj, tak sobie chciała, to sobie zaparkowała.

Halina przerywa milczenie:
Przepraszam Pana, Panie Karolak za tego chama — już idę przestawić.
- Pani Halinko, złotko, ja do pani, żadnych pretensji, pani zawsze grzeczna, inteligentna. No ale co zrobić — takie życie — spojrzał na Mariana z pogardą.

Halina opuściła balkon, za nią poszedł, czarny duży pies o imieniu Hektor.
Karolak też, nic nie mówiąc, odszedł spod naszego balkonu — jest źle.

Po chwili Karolak pojawił się na parkingu, do niego dołączyła Halina i duży czarny pies o imieniu Hektor. Rozmawiali, gestykulując — Halina pokazywała palcem na swoje miejsce parkingowe, które znajduje się przy słupkach wyznaczających granice między parkingiem a trawnikiem. Karolak rozkładał ramiona w niemocy. Duży czarny pies o imieniu Hektor obwąchuje nogawki, szarych bawełnianych spodni dresowych Karolaka. Obok stoi czerwone plastikowe wiaderko. To wiaderko to nie przyczyna. Wiaderko jest bardziej pretekst, alibi, takie "wyszedłem wyrzucić śmieci i spotkałem Halinkę od Wariatów — zamieniłem słowo z sąsiadką. Co za wredny człowiek z tego Karolaka — pomyślał Marian.

autor

raskolnikowski

Napisany: 2021-06-23 Dodano: 2021-06-23 13:13:07

Ten wiersz przeczytano 940 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Wesoły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie