Hipergamia

Najukochańszej

jasne, że nie zasługuję - szepczę w przypływie szczerości

odwarunkować, wyzbyć się odruchów
- awykonalne, nienawykły do ciebie ślepiec
zgubiłby się na rozstajach pustyni
(powietrze słoneczne zwiastuje burzę
sól i piach cisną się do oczu niedowiarków)

a tak - jeszcze gonię wiatr znad Antarktyd
ścigam się z duchami niedoszłych dziewczyn
mają kryształki w żyłach
(bez przesady - szkło, żaden bursztyn)
twarze dzieci wyryte w pamięci komórek, aparatów

wspomnienia mieszają się z przywidzeniami
każdego dnia oddalam się coraz bardziej
mężczyźni zapisują nowe strofy w źrenicach
pań, koleżanek, obcych miłości

może i kiedyś je znałem, zanim imiona
stopiły się w jedno: niewymawialny supełek

jako artysta i partacz osiągnąłem mistrzostwo
w dziedzinie akwaforty: twój portret rozciąga się
od Bugu aż po drzwi pokoju
powieki przykrywa miedź

bezwartościowy grosik zamknięty w medaliku
na szyi ostatniego twórcy
waży więcej niż planeta, kontynent
niepodzielny sen

szukaj i wróć, nie przestawaj wierzyć
że nie ma przebudzenia

https://www.youtube.com/watch?v=gXCAGe7D9Lk

autor

Florian Konrad

Napisany: 2017-04-19 Dodano: 2017-04-19 18:23:57

Ten wiersz przeczytano 1171 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość Okazje Boże Narodzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie