Homo poeticus?

http://www.instytutobywatelski.pl/40/komentarze/homo-p oeticus "Gdyby poezja żyła tylko prawdą rzeczywistą, umarłaby z głodu." - Adolf Dygasiński.

Życie uczy pisania, ukazuje drogę,
cierpienia i radości dla rymów istotnych.
Jeden sensu nie widzi, drugi ego wzmocni,
twórz świetliste poematy - niebo wypogodzisz.

Uciekam po papierze, pióro banał goni,
rozmawia w ciszy z duszą, co weną nazwali.
Dzisiaj milczysz przekorą podlewasz je łzami,
skrzydlata, leć aniołem, w stroficzny kompromis.

Czy wzruszeniem obudzę, w epitafium zajrzę,
masz podzielić kawałki, stworzyć nową całość.
Czytam więc spolegliwie, aby wiecznie trwało,
czuję, że nic nie wnoszę do lirycznej rajzy.

Przysiadłem na rozstajach, patrz ile kierunków,
iść dalej, czy zawrócić? Szosa się rozwidla.
Co robić, serca pytam? A przede mną szyba.
Rozbić łatwo, lecz po co? Wartości ugruntuj.

Wertuję po szufladach, a w nich tylko kurze,
przecieram - widzę twarze w niespełnieniu śpiące.
A obsesja powraca, gra już liter koncert,
przeczekam, sił nabiorę, na pewno nie stchórzę.

"Być poetą, znaczy być swoim własnym sędzią." - Henryk Ibsen.

autor

anula-2

Napisany: 2020-01-19 Dodano: 2020-01-19 08:48:23

Ten wiersz przeczytano 4491 razy

Oddanych głosów: 105

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie