Ideał poety...
Ideał poety...
nie czytaj mych wierszy
nie są warte tego
nie dotykaj dłoni
bo trędowatego
nie patrz prosto w oczy
to odbicie piekła
nie mów też że kochasz
miłość dawno zdechła
ja jawnogrzesznica powleczona ciałem
marnego poety jestem ideałem
ja krzyżuję ciągle Boga i człowieka
czy on taki głupi że wciąż na mnie czeka
Jezu gdy mnie spotkasz
przypadkiem gdzieś w tłumie
powiedz że mnie nie znasz
ja wszystko zrozumiem
lecz nie mogę tylko
darować dziś sobie
że to coś czym jestem
nazywają człowiek
JW.
autor
przyjacielBiB
Dodano: 2009-10-30 07:34:34
Ten wiersz przeczytano 548 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
trochę rozdarta dusza lecz wciąż człowiek ... :)
no, no...jak tak dalej będziesz pisał (pisać) to Ty
staniesz się ideałem poety...ładne....+
wymowny nie powiem -niekonwencjonalny
Przemawiający wiersz ...
jednym słowem Fazimodo+
To chyba tak źle nie jest, daję +