Ideał poety...
Ideał poety...
nie czytaj tych wierszy
nie są warte tego
nie wyciągaj ręki
do trędowatego
nie patrz prosto w oczy
to odbicie piekła
nie mów też że kochasz
miłość dawno zdechła
ja jawnogrzesznica powleczona ciałem
marnego poety jestem ideałem
ja krzyżuję ciągle Boga i człowieka
czy on taki głupi że wciąż na mnie czeka
Jezu gdy mnie spotkasz
przypadkiem gdzieś w tłumie
powiedz że mnie nie znasz
ja wszystko zrozumiem
lecz nie mogę tylko
darować dziś sobie
że to coś czym jestem
nazywają człowiek
JW.
autor
przyjacielBiB
Dodano: 2009-10-24 18:43:15
Ten wiersz przeczytano 616 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
wiersz ciekawie napisany, krytykujesz siebie a na to
ciężko jest się zdobyć...dobrze napisany...więcej
wiary w siebie...pozdrawiam
Ładnie napisane...pełne krytyki, czy słusznej? Ty
wiesz.. źli ludzie są ciekawsi, intrygujący;)
Masz rację bo jesteś ludź :)
Bardzo dobry tekst. Poezja to nie tylko cukierkowate
bleblanie o kwiatkach i miłości.
nawoływanie do wrażliwości ludzkich Tak poezja nieść
powinna odczuwanie czasu i wartości Wiersz z dystansu
do tworzenia Ładny wiersz emocjonalny +:)
Więcej optymizmu... CZŁOWIEKU, POETO! + NA pisnie
weselszych wierszy! + L.