Idealna para

Idealna para Jacek i Barbara,
on był ciut za młody, ona ciut za stara.
On jej poszukiwał, ona nie szukała,
on był nieszczęśliwy, ona udawała.

Lecz życie przekornie drogi ich przecięło,
jemu zależało, jej niby nie "wzięło",
On był zakochany, lecz jej nie powiedział,
więc ona przywdziała kolce jeżozwierza.

Gdy Jacek podchody robił nieustannie,
ona jego chucie topiła wciąż w wannie.
Gdy ją elokwencją wiecznie egzaltował,
ona wtem myślała: "pewnie, tak żartował".

Kiedu nagle Baśce w sercu coś tam drgnęło,
Jacek odżałował, jemu przeminęło.
Ona zaślepiona wabiła podnietą,
myśląc, dzikie żądze podkręcą ciut jego.

Jacek już nie baczył na jej firmamenty,
nie uległ pokusie, mimo jej zachęty,
I tak podchodzili do siebie z ostrożna,
ale sami wiecie, ile wciąż tak można?

Byli tak podobni, że od diabła wzięci,
mimo, wielkich uczuć byli nieugięci.
Kiedy on jej nie chciał, ona jego chciała,
kiedy on ja kochał, ona nie kochała.

Choć za każdym razem były te anonse,
miewali humorki, poskramniając żądze.
Trwając w upartości i dumą kąsając,
niszczyli uczucie, siebie zabijając.

Tak płynęły najpierw dni, póżniej i miesiące,
a im było trudniej, żyjąc wciąż w rozłące.
Nadal się kochali, chociaż w sercu wskrycie,
dwojgu uparciuchom, tak minęło życie.

Los im podarował miłość nieprzeciętną,
oni udawali, że im wszystko jedno,
Przydałby się morał na koniec wierszyka,
jeśli znajdziesz miłość, to z dumą nie brykaj.

autor

kameleon1000

Napisany: 2010-06-17 Dodano: 2010-06-19 19:25:54

Ten wiersz przeczytano 3224 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka O brzydocie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie