Idź przed siebie...

Nie tak łatwo
powiedzieć, co czuję.
Jednak, gdy przy tobie jestem;
niczym się nie przejmuję,
a gdy znikasz...
chwila euforii jeszcze pozostaje,
a później... coraz mniej jej;
aż znika całkiem.

Zamykam się w świecie cieni;
nie wpuszczę tutaj nikogo.
To moja kraina
czernią malowana.
Bez marzeń,
bez snów
ukazana.
A w mojej głowie
piękna,
najwyraźniejsza,
lecz gdy dotknę;
boli,
parzy,
gorąca jak lawa,
kolce wbijają się w dłonie...

I tak po niej błądze... powoli stawiając kroki. Rozglądam się dokładnie; w tył i na boki.
Tylko przed siebie nie patrzę wcale; nie chcę wiedzieć,
co będzie; żyję tym co zostało już napisane.

Jestem już zupełnie zrezygnowana,
upadam na ziemię,
niby przypadkiem
spoglądam przed siebie.

A tam... dzieję się coś niezwykłego;
promyki słońca
rozświetlają wszystkie cienie,
wstaję więc prędko nie zważając na nic,
biegnę tak szybko ile sił w nogach,
choć droga nie łatwa,
choć na niej kamienie,
ja biegnę przed siebie.

Moim oczom ukazuję się obraz pięknego lata,
ciepło przeszywa moje ciało
jakby tego było mało;
wszystko, co złe
ustało.

Teraz już wiem, że...
przed siebie patrzeć trzeba i
szczęście ze swojego wnętrza czerpać,
dużo się uśmiechać, bo uśmiech leczy zranioną duszę.

autor

julka15

Napisany: 2017-03-04 Dodano: 2017-03-04 11:55:40

Ten wiersz przeczytano 469 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie