IDZIE JESIEN

Idzie Jesień

Idzie Złota Jesień wolnym krokiem
obok niej malarze z niebios tęczy
wypatruje miejsca nad potokiem
by jej namalować pejzaż na przełęczy.

Błękit nieba, niżej kolorowe góry
przyodziane lasem i krzewami
w zieleń, żółcień, czerwień i purpury ,
niewidoczny wietrzyk z muzykami.

Babie lato w długie lśniące włosy
błyskające w słońcu nad polami
w pożegnaniu przyjacielskie głosy
z echem za lasami.

Jesień z jej portretem w lustrze wody,
w najpiękniejszych kwiatach , falujące włosy,
suknią pozłacaną w gwiazdy, świata mody,
umajoną w srebrne perły rannej rosy.

Z przodu na ramionach sznur korali
uzbieranych kiedy do nas wędrowała
by ją wszyscy przyjaciele podziwiali
że nas swą urodą i miłością pokochała.

Ale jak jej pejzaż z wymogami namalować
skoro ma charakter zmienny w pozowaniu
kiedy spojrzysz, ona się zaczyna chować
w słońcu, w cieniu, w deszczu, za chmurami.

Kiedy jesień siądzie by ją namalować,
wystrojona jak przy wielkim święcie
kolorowa w słońcu będzie tam pozować
foto aparatem ją zatrzymam, zrobię zdjęcie.

W domu ją zachowam, w album włożę,
już mi nie ucieknie od zasięgu wzroku,
w każdej porze roku pędzlem ją odtworzę
Polską Złotą Jesień przy potoku.

2.-10.-2007 autor Wals

autor

Wals

Napisany: 2007-10-02 Dodano: 2007-10-02 08:45:31

Ten wiersz przeczytano 983 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie