Imię Poezji
Cóż zaszczytne poezji
śmie nosić imię,
gdy słońce bladym świtem
codzień otula ziemię,
gdy noc tak czarna,
jak węglem obsypane
skrzydła są krucze,
ciemnością cichą
szmer dnia
obraca w zagłusze.
Cóż równać się może,
do świata w cuda
tak obfitego,
jakże słowo,
być nie może,
tak streścić wszystkiego.
Jeno wśród chmur
słyszeć zda się,
tak subtelne,
tak ciche
bicie serca
anielskich mórz.
autor
Kejti
Dodano: 2018-10-15 14:39:22
Ten wiersz przeczytano 427 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
Bardzo życiowo, pozdrawiam :)
Dobry wiersz...
Pozwolę sobie za anną, bo dokładnie takim jest i moje
zdanie.
Miłego poniedziałku życzę.
można by powiedzieć, że wszystko jest poezją jeśli
ktoś to umie ubrać w odpowiednie słowa.
Bóg też był autorem: Jego proza to mężczyzna, Jego
poezja to kobieta." - Napoleon Bonaparte.
Pozdrawiam Kejti, wypada Mu uwierzyć.
Niektórzy widzą więcej i Ty do nich należysz. Weźmy
chociażby ziarnko maku, gdy trafi na podatny grunt
odwdzięcza nam się tysiąckrotnie.
Człowiek szczyci się że potrafi zrobić kulkę stalową
do łożyska.
Ciekawy wiersz. :-)
Pozdrawiam!