Inercja

depresja

żyjesz w marazmie nijakich dni
gdzie się naprawdę nie liczy nic
puste przestrzenie zalega kurz
depresja zjadła posiłek z dusz

to miłość rozdarła serce twe
bajka bolesna skończona źle
jak krwawa rana ropieje wciąż
agonią coraz czarniejszych słońc

nicość wyciąga po ciebie ręce
a otchłań woła żądając więcej
nie ma ucieczki od tego dna
wchłania cię dziura własnego ja

zagubić siebie w niebycie chcesz
gdzie nie ma żalu nietrwałych szczęść
gdzieś podryfować nie będąc być
ponieść się fali nie żyjąc żyć

jakoś tak mnie naszło po obejrzeniu "Sali Samobójców"

autor

Efemeryda

Napisany: 2011-08-22 Dodano: 2011-08-23 02:22:18

Ten wiersz przeczytano 717 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie