Istambuł

W świateł jęku wyłonił mi się obraz
rozkoszny, nieznany, we mgle zszarpany.
Wsród meczetów krył się głęboki śpiew,
który toczył w duszy cuda z białej piany.

Na statku drewnianym odkryłam pierśi zarys
- Kontynentów, krwawą historią rozkołysany,
gniewnie bił się on o brzeg miłością zawiany.

Na bazarze widziałam złota skrzynie
i latające dywany, spacerowałam
w tym labiryncie miętą i dymem rozmazanym.

Bałam się spojrzeć im w twarz,
bo byłam tylko kobietą,
a oni poskromieni boską ręką krzyczeli:
- Kup, kup Pani....

W pałacach sułtańskich odszukiwałam
śladów orientalnych bajek,
które wbite w ściany akwamarynowych łaźni,
szeptały zaklęcia jeszcze niewyzwolonej przyjaźni.

Później piliśmy raki w kammienych
podziemiach, a muzykanci grali
pieśni o mężnych, wąsatych isnieniach.

I nie wiedziałam tam nic innego,
jak miłość, jak dumę, jak odwagę.

Wyszeptałam: „szacunek”
i opuściłam miasto,
które przetrwało nie jedną burzę,
które od czasu twarlsze,
– do zobaczenia! – morzem mi odgrzmiało.
Wrócić, wrócić mi rozkazało!

autor

LenaLaut

Napisany: 2007-12-05 Dodano: 2007-12-12 00:03:08

Ten wiersz przeczytano 643 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie