Jak Feniks

Bez ładu i składu bujałem w obłokach
Bez dumy radości kołatało serce
W chmurach daleko byłem od ziemi
W błękicie nieba słońca blasku ciena

Zgryzota lęgnąca się w zwojach mego mózgu
Neuronów protonów zagmatwanych kiściach
Jak wróg zagoniony w lustrzanym odbiciu
Wydostać na wolność się już nie może

Daleko od znoju codzienności tchnienia
Wypatruję przez szybę sens istnienia swego
Tam w dole daleko toczy się życie
Tu w górze przy chmurze beztrosko zanika

Romantyzm w przestworzach uśpiony w oddali
Przez Ego wstrzymany w rozłące rozpaczy
Patrzyłem co dziennie na czerń martwej fali
By powstać jak Feniks z popiołu otchłani

Mirosław Pęciak

autor

miniek183

Napisany: 2011-12-15 Dodano: 2012-05-04 10:08:06

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie