jak odchodzi zieleń

jak odchodzi zieleń
i poczwarka odchodzi z ciepłych pieleszy kokonu


kwiat odchodzi, żeby jeszcze z poderżniętą szyją
konać w wazonie


odchodzi biel, miękka słodycz
błyszcząca na palcach gór
wata cukrowa


odchodzą potoki
strumienie górskie
żwawo i bez odwrotu
gnają w dół


złote włosy ślicznych jesiennych chłopców
biegających wśród drzew
odchodzą bezpowrotnie
bezpowrotnie odchodzą ostatnie gatunki tygrysów


odchodzi pociąg z garścią ludzi
i chwil
których nigdy nie będzie
dlatego trzeba się dobrze pożegnać
zgłębić ten moment
który jest
dać się pożreć bestii





kiedy widzisz konie na wprost
pędzące z furią
rozbierz się
i poczekaj
zamień przerażenie na euforię


bo czy możesz mieć pewność
że ptaki które wracają
to zawsze są te same ptaki ?


czy fala która się cofa
i przychodzi
to jest fala która w pierścionku
ma tą samą muszlę ?


wczoraj słońce opaliło ci ramiona
dzisiaj powróciło, ale mając zupełnie inne zamiary
jakby było zupełnie
innym słońcem


pomyśl sobie że ptak
którego widzisz w zeszłorocznym gnieździe
to nie jest ten który je utkał
ale ten który je zajął


ludzie którzy wysiadają na peronie
to nie są ci sami ludzie
to już jest inna opowieść
to jest tysiąc innych opowieści


nie spodziewaj się że wiatr
który dotyka dzisiaj
jutro wyruszy z tej samej strony świata

ale nie nastawiaj też drugiego policzka
bo możesz oberwać w ten sam.

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2011-12-18 19:02:47

Ten wiersz przeczytano 341 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie