Jak to miłość zabija człowieka

Ty mnie nigdy nie kochałeś,więc ja cierpiałam
Nigdy mnie nie poznałeś,a przecież jestem taka wspaniała
Z chęcią bym Cię pocałowała.
To umiem doskonale
Ale Ty tego nie chciałeś
Ty wcale mnie nie dostrzegałeś
Więc umarłam.
Cierpieć męk zakochania więcej nie chciałam
A przestać myśleć o Tobie nie umiałam

Teraz uświadomiłeś sobie wszystkie me słowa doskonale
I żałowałeś, że zamiast traktowac
Je poważnie, to grałeś
Widzisz me ciało- takie blade
Usta nadal kuszące, lecz już martwe
Włosy- światło odbija się w ich kasztanie
Obcinasz mi pukl włosów i zastanawiasz się co dalej
Odchodzisz
Płacz Twój słyszy tylko Kościół

Jest w nim kobieta
Która nie widzi, nie śłyszy
I nigdy nie będzie zastanawiac sie co dalej
Kobieta umarła, nie wiadomo jak i czemu
Tylko Ty wiesz, że czasem miłość zabić potrafi
Ona zabiła się- wiesz dlaczego
Teraz całe życie będziesz z tym bólem iśc
Spadła? Skoczyła?
Popchnął ją ktoś? Czy może na fazie była?

A ja nie jestem głupia
Nie zabiję się
W końcu zakochanie to jest piękna rzecz
Że bez wzajemnośći to już tylko mój pech
Pokochałam go, ale liczę na to, że w końcu kochać przestane
Mimo, ze jest pełno chlopców co się we mnie kochają
I oprócz pocałunku ja im nic więcej nie daję
Kocham Cie i tak już pozostanie
Nie kochasz mnie. To ma miłośc jest zmarnowana.

autor

Ariaabyss

Dodano: 2007-02-02 14:03:28

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie