Jakiś czas temu...dawno temu.

Domykałem już furtkę, kiedy wiatr się cofnął.
Jakby o czymś istotnym zapomniał powiedzieć.
Wyrwał z dłoni i nagle, bez pardonu, głośno
zaczął krzyczeć: Dlaczego udajesz, że nie wiesz

co jest tuż za wzgórzami, o jedną chęć drogi?!
Szkoda ci starych butów, że całkiem je zniszczysz?!
Zostawiłeś tam przystań, a miałeś ją chronić!
Jak zwykle pokrzywdzony! Jak zwykle niewinny!

W jednej chwili się zjawił – równie szybko zniknął.
Pył opadał błyskając drobinami wspomnień.
Zrozumiałem, że teraz, w tym momencie – wszystko
czym usypałem góry mogę przekuć w drogę.

– Za horyzont! - wybiegłem łapiąc promień słońca.
Połączę nim port z brzegiem! Jeśli przetrwał... został.

Piotr Kupidura
19.04.2019

autor

Pettrus

Napisany: 2019-04-19 Dodano: 2019-05-07 13:37:41

Ten wiersz przeczytano 2004 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie