Jej białe ramiona

Jej białe ramiona

Zieleń, ta piękna, jej zapach odurza, do pisania słów poezji zmusza
Spoglądam ku
szczytom niebo nade mną, obłoki w baranki wzięte
Tworzę swoje wierszyki, natchniony pięknym widokiem i jest pięknie"
Na mojej polance w górach stos drewna układam
Noc się zbliża , wspomnieniami stos podpalam
Płomień rośnie, rozświetla polanę, trawę łąki
Cienie snują się polaną, obok stopy kwiat poziomki
Dokładam drew , przyglądam się płomieniu
Podnoszę wzrok, grzbiety gór złotem się czerwienią
Jasno się palą szczapy ciemnego buku i olszyny
Płomień , w zarysach kibić tańczącej dziewczyny
Dogasa płomień, drzewa, krzaki, klimat w rozarium
Rozgarniam popiół, wybuchają iskry błyszczące
Widno ustaje, ożywia się upstrzone gwiazdami niebo
Zamiera żar, znika z oczu rozarium gasnące
Złote myśli życzeń i pragnień w sobie układam
roziskrzone niebo do wspomnień przygniata
Daleko ona, chciałbym jej powiedzieć wiele
Słowa tęsknoty, chowam w szarym popiele
Zegnam piękne niebo i zJej białe ramiona

Autor:slonzok Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2022-10-11 Dodano: 2022-10-11 04:32:43

Ten wiersz przeczytano 703 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie