Jesień życia, czy po prostu...
(sentymentalna rozmowa z sąsiadką)
Nie pamiętam wczorajszej kolacji,
a pamiętam swe lata młodzieńcze;
dni wiosenne, dni letnich wakacji -
przy ognisku i rzewnej piosence.
Takich wspomnień się sporo zebrało;
do nich wraca się teraz tak często...
wszak się wtedy raz pierwszy kochało,
i... uczyło poznawać płeć męską.
Pierwsze randki, nieśmiałe jak chmurki,
i całusy ukradkiem kradzione,
gdy parami zjeżdżaliśmy z górki...
Ach, te czasy młodości szalonej!
Teraz kapcie na nogach bolących,
okulary na nosie, gdy czytam,
i herbatka ziołowa, gorąca...
Niech mnie pani o wiek już nie pyta.
Gliwice 12.04.2023 r.
autor
Berenika57
Dodano: 2023-04-13 11:05:55
Ten wiersz przeczytano 458 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
To prawda wszystko co piszesz ale taka kolej już
życia ,jednak są wspomnienia choć te starsze ale
są.
Fajny wiersz. Dobrej nocy:)
Nasz język cierpi w okowach politycznej poprawności.
Nie ma Murzynów - są Afrykańczycy, albo
Afroamerykanie, nie ma kalek - są niepełnosprawni,
albo sprawni inaczej, a teraz zabiera nam się starość,
żeby ją zastąpić jesienią życia...
za to jest dużo czasu na wspomnienia.
Ale za to są fajne wspomnienia ;)
Pozdrawiam Bereniko :)
Bezszelestnie czytam odległością losu i widzę latarnie
codzienności w tym utworze.
Z podobaniem+