Jesienny dramat liści

Fajne to jest.

A wiersz bardzo mi się spodobał słowa same się piszą
temat przemijania i refleksji nad kruchością bliski
sercu

Drzewa w liście wszak na wiosne
Obrodzą znowu by rozplanować
To takie oczywiste no i proste
Gdzie gniazda obsadzić i pochować

Woda to ich chrzestna matka
I ptaków, ludzi i krzewów
Dla niej każdy widok to gratka
Oby nie smutku i gniewu
Pozdrawiam pana Witolda bardzo i dziękuje za
odwiedziny i komentarze

Bardzo uroczo o przemijaniu... pozdrawiam.

Podoba się. Bardzo.
Pozdrawiam

Dramacik jednego listka jest maleńki, ale pomnożony
przez miliony urasta do dramatu! Dlaczego dotychczas
nikt tego nie zauważył?

Wiktorze, żadna kurtuazja i wzajemność - zauważ, że
rzadko piszę w komentarzu - "pięknie" - także Tobie :)
Wybrzmiałeś w podziękowaniu bardzo skromnie - doceniam
- dzisiaj (wśród ludzi rozbijających się łokciami) to
rzadkość... Miłego dnia i weny!

Wszystkim kolejnym osobom, które zechciały zajrzeć, a
zwlaszcza zabrać głos - serdecznie dziękuje. Za
wyrażoną akceptację , ktorą odbieram po częsci jak
wyraz kurtuazji i wzajemności, z odrobinką akceptacji
dla samego wierszyka - dziękuję oczywiście rownie
serdecznie. - Sam wierszyk - gdyby nie wtręt
doraźności z 93 r. bylbym skłonny uznac za otarcie
prawie poetyckie - z poezją.
Pozdrawiam serdecznie:)

- pięknie.

Braw!

Pięknie, Wiktorze! Pozdrawiam cieplutko :) B.G.

No cóż, wszyscy jesteśmy takimi liśćmi, którymi targa
wiatr...
Pozdrawiam Wiktorze :)

Wiersz z biegiem casu staje się coraz aktualniejszy.
Może dlatego trzeba trochę poudawać, że wszystko ok,
ok.

Dopatruje się nie tylko dramatu liści. Można tu
odnieść się do ludzi i ich problemów. Niestety.
Pozdrawiam serdecznie

dobrze się czyta :) i czuć ten niezwykły klimat