Jesienny kres

Świat się dzisiaj rozgrymasił i sposępniał,
uwiąd, marazm i drętwota już za oknem.
Obraz jawi się resztkami zjesiennienia,
drzew szpalerem musztardowym, mało zdobnie.
--
Senne nuty fortepianu spokój czeszą.
Jakaś cisza zamyślona smętnie płynie,
cierpkim smakiem przypomina, że to koniec,
szeleszczącym znakiem wiatru w smutnym rytmie.
--
Skąd by jeszcze krztę nadziei dziś wykrzesać
w tej godzinie zardzewiałej, jakże smutnej?
Ciężar nieba przytłoczony zagubieniem
i bezgwiezdnym granatowym mgielnym płótnem.
--
Czas ucieka, przyodziewa szatę białą,
melancholię zima skurczy, skuje lodem.
Pejzaż zmienia swe oblicze cyklem innym,
koronkową utka białość nieuchronnie.

autor

ElaK

Napisany: 2022-11-27 Dodano: 2022-11-27 09:33:04

Ten wiersz przeczytano 1162 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie