Jutro

Tak, już wpadłem w monotonię codzienności,
Dzień w dzień powtarzam te same czynności,
Wstaję, do pracy, być może coś zjem,
Gdy wracam z pracy witam nowy dzień,
Szukam radości w zgubnych nałogach,
Te chwile przyjemności zabija mi trwoga

Przed jutrem.

Nie mam już nic, nie mam nikogo,
Już nawet nie wierzę fałszywym bogom,
Choć chciałbym poczuć ciepło życzliwości,
To zdobyć się nie mogę na chwilę godności,
Poczuć coś więcej niż dym i alkohol,
Trochę uczucia, bym szedł swoją drogą

Ku jutrze.

Nic już mnie nie bawi, nic już nie czuję,
Nic nigdy więcej, tylko wegetuję.
Nie ma już weny, nie mam wyższych uczuć,
Wiem tylko, że pustka w twarz będzie mi pluć.

Już jutro.

Ale nie tracę nadziei do końca,
Nadal poszukuję promieni słońca,
Nadal ostatni płomyk nadziei,
Goreje w umysłu mego kniei.

Do końca.

Rzygam monotonią i samotnością, chcę czuć cokolwiek, chociażby smutek.

autor

Daron

Napisany: 2010-07-08 Dodano: 2010-07-09 01:16:09

Ten wiersz przeczytano 742 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie