Już nic

Dzień wstał dziś beze mnie, choć pewności nie mam.
Zwykle był w całości, kiedy się budziłem.
Może odszedł wcześniej. Nie wiem - choć tak mniemam.
A może nadejściem... próżno się łudziłem...?

Może przyjął opcję, bliżej mi nie znaną.
I odszedł w bezkresy - zagiętej przestrzeni.
W której, dla pozoru, staje teraz - braną.
A - brany, pisanie, na pewno nie zmieni.

Więc stan ten przyjąłem, bez trzepania piany.
Niech robi, co zechce. Mamy demokrację.
Ale niech pamięta - jest mile widzianym,
gdy wtłacza nadzieję w swoją prokreację.

Dziwnie nieruchomo, przewija się klisza,
nie słychać ni trzasków, ni rolki - terkotu.
Kadrem dzień przeminął. Znów zapadła cisza...
A dusza się zrywa do nocnego lotu.

Już minęła nadir, już(!) wszystkich ma w d....
Już horyzont zdarzeń przecina bez noża.
Już w czarnej dziurze nurza się jak w zupie,
snując się w otchłaniach, jak polarna zorza...

Niebywała zwiewność i ulotność duszy,
niesie z sobą jednak, przedziwne przesłanie.
Bo choć stary wszechświat, wciąż bezkresem prószy,
to zdarzyć się musi, jak kolaps - spotkanie...

O spotkaniu chyba, milczeć jednak będę,
bo plenipotencji, żadnych mi nie dano.
Może z własną duszą, podróż tę - odbędę,
by zachować człeka - choć w kosmosie - miano.




excudit
lonsdaleit

00:01 Wtorek, 26 lipca 2011 - ...

autor

lonsdaleit

Dodano: 2011-07-26 00:00:37

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie