Kamienny park

Żałobne ścieżki
wytartych kamieni
odwiecznie nękane
marszem rozpaczy

Wilgotny mrok
przezwycięża powoli
łunę pamięci
ukrywa więdnące rośliny

Tylko o tej porze
odwiedzam to miejsce
natchnione płaczem
złowrogiej ciszy

Niewidoczne duchy
niby to tchnienia
wiatru - upiory
szepczą na ucho

Niewidome spojrzenia
wypaczonych starością
granitowych posągów
nie dodają otuchy

Tylko tutaj
strach miesza się
z domieszką boskości
i zapachem kwiatów...

autor

Adam Cray

Napisany: 2005-11-01 Dodano: 2005-11-02 01:26:34

Ten wiersz przeczytano 690 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie