Kamuflaż Śmierci...

Wysoka, smukła i opalona.
Oczy błękitne, błyszczące jak brylanty.
Długie blond włosy, różowe pasemka.
Mini spódniczka, top bez pleców.
I kabaretki.
Wysokie buty na szpilkach.
Na dużym staniku,
Z różową koronką,
Niedoprane plamy krwi.

Idzie ulicą,
Wśród zgiełku i kurzu.
Pośród spalin, smogu i korków.
Przygląda się ludziom przez ciemne okulary.
Z dziwnym zainteresowaniem
Patrzy na każdego człowieka.

Z taką żądzą.
Jak ta sroka,
Na gnat...
Jak pies
Na kość...

Co to za kobieta?
Któż takową zna?

Zna ją ten,
Kogo za rękę chwyciła.
I sińcem jego ciało pokryła.
Oczy na wieczność zamknęła.
Komu krew z żył dobyła.
Oddech zatrzymała.
Kogo wzięła i nie oddała.
Kogo zegarek życia zatrzymała.

Zasadzka.
Kolejny kamuflaż Śmierci...

Kochanemu Ś.P. wujkowi Michałowi... Pamiętamy...

autor

Zagubiona Anastazja

Napisany: 2008-05-26 Dodano: 2008-05-26 14:32:52

Ten wiersz przeczytano 570 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie