Karafki znad Vivonne

1. Gdy słońca promienie
Przeglądają się w karafkach z cud-szkieł
Pierzchają zło-cienie
Różoobłok grzeje krocie pstrych mgieł
Blask w oczy wciąż piecze
Złoty wieniec pali wokół cnych głów
Tak liście jak miecze
Więdną hurtem, przebyć pragnąc wszechrów
Nęcą wody syren pieśnią
Chłód ożywczy szemrze z cicha
Wartki ponik igra pleśnią
Która nigdy nie usycha
Mnóstwo szpiców lodowatych
Zaraz się w karafki wbija
Chmur z ołowiu i szurpatych
U Cybisa ból nie mija
2. Liliowe drżą płatki
Kiedy lekki zefir rzeźwi dom z kart
A drzewo na statki
Takoż samo się wygładzi jak żart
Lecz kolce się czają
Powitanie zgotowały wśród łez
Chropawe się zdają
Drwa ciosane i gryzące jak giez
Rozżarzony do białości
Mrozi piasek twarde stopy
Gdzie zyskuje na lepkości
Klepiskami czyniąc stropy
Wicher wieje, deszcz zacina
Iskra kark po wierzchu drapie
Trzcinę koi, dęby zgina
Wespół z wodą ostrość drapie
3. Karafki spod ławki
Zawierają i zawarte są wraz
Urządza ustawki
Kropla, która drąży spadły z lip głaz
Na korze bukowej
Połążański wyrył motyl swój ślad
Po blaszce brzozowej
Wypukłości wklęsłe suną w bez-wład
Na kryształach kwitną rysy
Wiele kryje nierówności
Galaktyczny skarbiec łysy
Cierpnie skóra, parzą kości
Co od wewnątrz się zjadają
Jako mięśnie, nerwy, składy
Lecz gdy miód na piersi dają
Żrąca wstęga puszcza jady

autor

Kropla1220

Napisany: 2021-09-29 Dodano: 2021-09-29 17:09:48

Ten wiersz przeczytano 1817 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie