Katedra

Gwieździste niebo.

Jakie niebo?

Wirująca nicość nad głowami.
Zamykasz oczy.
Dotykasz ziemi.
Za tobą katedra,
Niczym skradziona
Z obrazu Beksińskiego.

Czerwone światło krąży.
Oddala się ustępując miejsca
Niebezpiecznemu nastrojowi.
Muzyka zgubiła się we wnętrzu
Katedra ożywa dziwnym światłem,
Nieistniejące witraże wybite
Wywołują u ciebie ciarki.
Budzą się do życia spowite w murach
U - roślinnionych
twarze odległe, zaspane
Przygaszone czasem i nic nie znaczącym trwaniem
W oczekiwaniu.

.Budzą się.

Katedra z czerwonego konia
Który ma same żebra i nic więcej
Zmienia się w białą poświatę
I dalej pozostaje koniem.
Nietknięte.
Żebra pozostają nietknięte.
Powiewają na nich strzępy
Nadgryzionej wieczności.
Czasem, co nie zna słabości.

Stajesz się drzewem.
Kolejnym ogniwem, które za chwile
będzie tworzyło katedrę.
Nie będziesz już Rycerzem
Na grobach nieznanych.
Tak doskonale wpiszesz się w krajobraz
Porzuconej, rozdartej wewnętrznie i przeraźliwe
Pustej.
Katedry.


Wystrzelasz wzwyż stając się łukiem i kamieniem.
I drzewem martwym i żywym, śniącym jeszcze.

A

Za nami na słupach skalnych nie palą się ogniska…
Wykrzywione postacie surrealistyczne przysłoniły
Chylące się ku upadkowi
Zakończenie niewiele znaczące
W naszym świecie

Wiersz powstał po obejrzeniu krótkiego filmu animowanego Tomka Bagińskiego "Katedra"

autor

MsSurrealist

Napisany: 2010-01-16 Dodano: 2010-01-17 11:43:58

Ten wiersz przeczytano 912 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie