Kiedy się rodzisz człowieku...
Kiedy się rodzisz człowieku , to bierz
Wielki wór i zarzuć na plecy
Bardzo skrzętnie do niego kładź
Każdą myśl ,każdy czyn twój człowieczy
Bez wahania tam wszystko wrzuć ,
Czy zła dola , czy dobry los
Szał radości i smutku cień
Każdy uśmiech i każdy cios
Bo gdy staniesz przed Stwórcą
Wszechrzeczy
I skończy się twe wędrowanie
Wysypiesz to wszystko przed tronem
I powiesz:to ja , człowiek , Panie
autor
mamma
Dodano: 2008-08-28 22:12:53
Ten wiersz przeczytano 536 razy
Oddanych głosów: 2
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
Pobudza do myślenia,refleksyjny..piękny.
"... I tak wędrował odziany w złudzenia
pustynią swojej nicości
z życia zostały tylko wspomnienia
i wpis do księgi ludzkości."
Nasza wędrówka trwa przez całe życie. Rozliczamy się z
niej dopiero, gdy droga nasza dobiega końca. Dobry
wiersz!