Kim jesteś? (Chwila zwątpienia)
przestrzeń między nami
wypełniona ciekawością i małymi
wyładowaniami elektrycznymi
punktów wspólnych wciąż przybywa
(tu byliśmy! cieszymy się jak dzieci)
reszta historii to tajemnica
zanurzona w mroku
wiatr porywa domysły
i rozrzuca po polu
zbieram kawałki westchnień
kartki wyrwane z pamiętnika
nasze oddechy w ciszy
razem tworzą: nic
- ulotny dowód na istnienie
bratnich dusz
jestem przekonana, że gdybyś
mijał mnie na ulicy
twoje serce nawet by nie drgnęło
autor
Maria M.
Dodano: 2017-05-20 13:21:44
Ten wiersz przeczytano 664 razy
Oddanych głosów: 15
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
Też czasem zadaję sobie to pytanie kim jestem?
Piękny ulotny moment podczas czytania się przesuwa
między wersami...pozdrawiam serdecznie
ładnie refleksyjnie - nieodgadnione :-)
pozdrawiam
bardzo mi się podoba
Bardzo ładny, refleksyjny wiersz!
Pozdrawiam!
Bardzo dobry wiersz :-)
Jestem w szoku, cóż za niespodziana, że wróciłaś. Jak
ja się cieszę :)
Wiersz bardzo życiowy, pozdrawiam.
Bardzo dobrze że powróciłaś poetycko beja ożywiłaś
bardzo ciekawe :) pozdrawiam
Ładnie i ciekawie.Pozdrawiam.
myślę, że szczęście to nie jest ślepy los, który można
wygrać jak na loterii. to coś, czemu trzeba pomóc,
żeby chciało u nas zamieszkać, a potem trzymać i
podlewać wszelkimi odżywkami.
pozdrawiam serdeczni :)