Klon najpiękniejsze drzewo jesieni

Akrostych

Kakofonią barwną zachwycają klony.
Lubią się przeglądać w gładkim lutrze wody.
Oranż, karmin, złoto podziwiać niezmiennie
Natura nie szczędzi burgundów, ni brązu.

Najpiękniej jesienią barwi im korony.
Artystka odwieczna, zdolna wizażystka,
Jawory dopieszcza, wysyca barwami,
Promieniem złocistym podświetla kolory,

Impresjonistycznie i z ogromnym kunsztem.
Ęsi, jeszcze więcej - złocistej poświaty,
Karminów, oranży i odcieni brązu
Nakłada na liście rankiem i wieczorem,

Iskry z gwiazd w nie wplata, nić babiego lata.
Emanują pięknem, finezją i czarem. 
Japońskie, czy polne, srebrzyste, palmowe,
Są ozdobą parków, wspaniałych ogrodów.

Zachwycają oczy magiczną urodą,
Eksplozją kolorów, kształtem barwnych liści.
Dumne, wręcz dostojne, w balejażach całe
Rankiem, czy wieczorem w jesiennych odsłonach.  

Zakochane w słońcu, w złocistych odcieniach
Enigmatycznością budzą wyobraźnię.
W wieczorowych sukniach tańczą razem z wiatrem,
Operowi piewcy szeleszcząc sopranem 

Jak więc nie podziwiać jesiennych artystów,
Ekskluzywnych, dumnych, w barwnych pióropuszach 
Szkarłatnych, brązowych, żółtych, fioletowych. 
Iskrzących się w słońcu rankiem, o zachodzie,

Empirią jesienną zaplatać je w wiersze 
Na nieba atłasie w scenerii wieczornej 
I w noce bezsenne uwieczniając magię.


Ty-y. dn: 6/7.10.2021 r.

/wanda w./

autor

wandaw

Napisany: 2021-06-26 Dodano: 2021-10-26 20:44:41

Ten wiersz przeczytano 1920 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Sylabiczny Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie