Kochanek spod psiej budy

Kochanek spod psiej budy,
ranny i nieruchomy po zimnej nocy w kałuży krwi,
kundel, któremu ukradł z miski kolację,
teraz go wiecznie podgryza.
Obok stoi młyn wybudowany z polnych kamieni,
z odciskami niewypieczonych dusz,
pachnie tu świeżym chlebem, jeszcze nie hostią.

Ale kochnek głodny był żony młynarza
ona prawie naga, przysypana tylko mąką
to jej pragną ponad wszystko.
Gdy spała podkradł się do przykrytej workiem,
zaczczął dotykać, zlizywać przyprawy,
ugniatał, tarmosił, pieścił ziarenko po ziarenku
aż wreszcie wybuchł w zakwasie,
trując najświętszy z pokarmów.
Boski okruszek spłynął krwią do żył,
napełnił ciała spod tabernakulum, ożywił.

Już żywi ciałem,
opowiadali że nigdy nie słyszeli
o młynie, młynarzu i jego żonie
za to znaja legendę
o świetlistych widmach
krwawiącego głupka i ścigającego go kundla
biegaja w nocy polami,
koło kościoła i po drodze krzyżowej
a wtedy w powietrzu unosi się piękny zapach
uświęconej hostii przed ofiarą,
świeżego chleba i zakwasu.

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2012-01-31 11:22:03

Ten wiersz przeczytano 367 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie