Kolor

Jak brudna szyba przez oczy ludzkie opuszczona,
które nie chcą spojrzeć nawet przez chwilę,
stoi w ramionach próchna zrozpaczona,
chcąc opuścić stary strych na milę...

Tworzą i niszczą, pięknem się nie ciesząc,
a przecież życie tak szybko odlatuje,
ludzie żyją z miesiąca na miesiąc,
każdy z nich swe życie maluje...

Jakim kolorem siebie określić?
jak oddać to co widzę oczyma zamkniętymi,
Na jakiej kartce cała się zmieścić?
kredkami w mych dłoniach ściśniętymi...

Może czerń z bielą zmieszam,
nie, to jest już za popularne,
sama się w myślach rozśmieszam,
a dwa kolory byłyby marne...

Zbyt dużo uczuć, a mało kolorów,
zbyt brudna kartka, łzami zamazana,
siedzę już nad tym kilka wieczorów,
a kartka jest ciągle taka sama.

Coś trzeba zmienić, czegoś dokonać,
wspaniały obraz swego życia stworzyć,
nowego koloru życiu dodać,
i brudnej szybie oczy otworzyć...

autor

darkpark

Dodano: 2012-05-03 21:06:04

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie