Komplementaryzm słów moich II

I. Dławią w nas nostalgię,
byśmy jak porzucone pisklęta
obcą sercu ponieśli ideę...
Z jej oczu, z których krew
mchem obrasta i plami bruk sumienia,
surowe spojrzenia karzą wybierać...
Łamią nam kości, byśmy bezradnie siebie
wymazali, w otchłań próżności i pewności twardej
zmierzali, w kapokach- iluzoryczna propaganda,
która boją jest na środku wody dużej.
Zapewnia zrezygnowanych rezydentów rzeczywistego grajdołu i wykopu po bombach ideologicznych wodza
sierpem zdobionego, że toną... a życie mogą zachować.

II. Lat tysiąc- nieszczęść, co nie jeden bunt w ludziach mógł goryczą parzyć, w nas płoną, kierując usta po szczerbiec.
Nikim my dla nich , a dla nas samych też pustką...
przez nich bo plenić swą ,,miłość'' na gruzach wierności, gdzie pamięć silniejsza od kul i pręgów, biczów, chcieli.

III. Tu, gdzie LOTNIKA, który sercem i duszą częstuje głodnych w czerń z bielą zmieszanych potomnych... oblewa się polewą z wyrzutów, sępich języków i plugawych eposów.

IV. Dumny to kraj, lecz być takim musi...
Biedne my wszystkie Boskie pociechy, zmordowane
w swym stadzie bez realnego XXI wiecznego pasterza...

autor

kaznodziej

Napisany: 2010-04-04 Dodano: 2010-04-04 16:37:38

Ten wiersz przeczytano 788 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Polityka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie