Koncert

wyszedł na scenę całkiem
po cichu
strzepnął frak
niedbale
prósząc niebo gwiazdami
i oto...

trąca, uderza,
muska i głaszcze,

szarpie dźwiękami,
struny okrutnie,
trzeszczą drewniane,
krzesła słuchaczy
drapie ich wzrokiem,
zwierz

wszędobylski

różą tu pachnie...
szmer nas otacza,
szumiący gaik,
nutą zawładnął,
drgajcie duszyczki
on dla was tworzy...

i grając, grając,
grając tak pięknie,
nagle przerywa,
ostatni dzwięk?
nie...

gra dalej, dalej,
dalej już sięga,
to cały wszechświat,
przed nim dziś klęka,

gwiazda po gwieździe,
umiera w zachwycie,
nie nadchodź,
nadchodź,
zły,
dobry,

świcie...

autor

Moquedire

Napisany: 2010-12-04 Dodano: 2010-12-06 09:17:42

Ten wiersz przeczytano 716 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Sylabiczny Klimat Melancholijny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie