O końcu świata ...

Widziałem dużo na świecie,widziałem głód,śmierć ze strony brata ... ludzie prognozują Nam,że zginiemy od komet,prorokują,że pochlonie nas wielkie trzęsienie ... Nie dożyjemy tego ... sami siebie pozbawimy życia ...

Słyszę strzał, na ziemie, martwe pada ciało
Osuwa się na posadzce, krwi ślad zostawia
Ludzie przechodzą obojętni, jeden mawia
Dobrze, że to nie ja – nic się nie stało

Widzę głód, płaczące dziecko na ziemi
Wychudzone, błagające o kawałek chleba
Lecz nie dostaje go – idzie do Nieba
I wszystkimi kolorami tęczy się mieni

Czytam, jak dziecko zabija swych rodziców
Zadaje im rany nożem, ćwiartuje na części
Sąsiad na to -To się w głowie nie mieści
Psycholog zaś-Wina dziecięcych wybryków

Idę ,widzę kaznodzieje, mówi o końcu świata
Przystaje na chwile, spoglądam na Niego
Twierdzisz, że zostało nam parę lat kolego
Nie dożyjesz Tego, zginiesz od rąk swego brata

Mówisz, że od kataklizmów wyginiemy
Spójrz na świat bracie, zobacz jak jest
Tutaj umierasz, za złe słowo, gest
Zamilcz więc, sami do tego brniemy
...

autor

Shabranido

Dodano: 2006-07-19 01:19:51

Ten wiersz przeczytano 636 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie