Kordianowie

My skruszymy się jak ciasto
w waszych twardych dłoniach
I wiatr zwieje nas okruchy
nim pot zaschnie wam na skroniach
My pójdziemy pierwsi, młodo-
jeszcze mokrzy i błyszczący
Splunąć w twarz milczącym wrogom,
słuchać pierwszych kroków wojny
Rozpalimy się do bólu. Sami- dumnie, w waszych rękach
My zamilkniemy prędko,
nim ktoś zdąży nas zapomnieć,
nim Ty zdążysz zapamiętać.

autor

ewelka_m

Napisany: 2006-12-04 Dodano: 2006-12-06 17:33:33

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie