Kości

Gdy tak na krześle
w kącie siedziałem
pomyślałem,
o czasie przeszłem

Do którego wracałem
de novo, do sprawy takiej
że....
KOŚCI...

Kości?
Które leżały
sobie na biurku
z nikąd się wzięły

Nie wiem tylko kogo
Nie kładłem ich tam!

W pewnej chwili
przyszła matka
z kuchni

"A co to?"
"kości" odparłem

Ludzkie?
Nie wiadomo jak...?
Nie wiadomo z kąd...?

Domyślam się
podpowiedzi z góry!
Bądz ostrzeżenia!

I kości w koszu sie znalazły.

Czyje? Kogo? Nie ważne!
Przecież to symbol!
Przemijanie!

Kości mówiły, i mówią dziś!:
Prochem jesteś,
i w proch się obrucisz!

Zmień się!

autor

Poeta znad Pomorza

Napisany: 2005-03-14 Dodano: 2006-10-17 22:22:38

Ten wiersz przeczytano 604 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie