Kraina deszczu

Wychodzę z domu szarością osnuta
Za kurtyną deszczu skryły się kolory
Choć tylko w mej głowie wirują te krople
Choć tylko w mym sercu tkwią dymu upiory

Ulatują ze mnie delikatną mgiełką
Ciężką matowością wszystko przesycają
Czuję, że są obok, we mnie, wszędzie wokół
Swym bolesnym piętnem świat cały kalają

Zwierciadła ludzkich oczu płoną innym blaskiem
Lecz jego promienie nie dosięgną mroku
Nie zapełnią pustki, co objęła serce
Nie strząsną popiołu, co osiadł na oku

Jego delikatne, szare, smutne płatki
Pozornie nieważkie, lecz siłą straszliwą,
Stygmatem najgorętszym wypaczają obraz
Świata, co więcej nie spłynie jedną łzą szczęśliwą

Niby zachłannego ognia język srogi
Czuję żar, gdy popiół wtapia się w me ciało
Chcę go wreszcie strząsnąć, znów przejrzeć na oczy
Chcę, żeby na zewnątrz przestało być szaro

Lecz próżne marzenia, próżne me nadzieje
Zbyt głęboko wbił się bólu wzorem krętym
Więc oglądam życie oczami z popiołu
A serce zabijam pod deszczem przeklętym

Trudno wyzwolić się z szarości, gdy wokół widać śmierć. Tym, którzy niedawno odeszli [*]

autor

sol89

Napisany: 2010-08-19 Dodano: 2010-08-19 23:55:28

Ten wiersz przeczytano 1918 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie