Krainy Odległe
Już nie stoję w miejscu.
Zrobiłam jeden krok
może pierwszy od wielu lat.
Nadal boli ból świata
pochylam się nad każdym
cierpieniem.
Ale odchodzę w krainy
odległe
gdzie na wielkim kamieniu
odpoczywam po pracy wyobraźni.
Wiem, że niczego nie
zmienię.
Wiem, że perły moich ideałów
rozbiły się o bruk.
Komentarze (3)
Pierwszy krok jest najważniejszy, ale czy naprawdę
niczego nie da się zmienić? Piękny wiersz.
Nerwy ze stali i gruba skóra, to idealna współczesnego
człowieka natura. Pochylanie się nad każdą drobiną
męki, prowadzi wprost do klęski.
lecz znowu ciesze sie istnieniem :) piekny wiersz
przelomu po przejsciach tkli sie w nim juz zrozumienie
i nadzieja i to cieszy:)))poz.