krajobraz po biwie

proza - rozpacznie - po rozbiciu nocnym - refleksyjna

krajobraz po bitwie.

z Twojego ego – prawdziwe mysli
nienarkotyczne – torzyły fikcję rzeczywistosci mówiącej
fikcjami innych o rzeczywistoci – miłoscią determnacją i łzami - i pagnienami... - nazywaniem po imieniu
- widzeniem swoim, fikcjami innych – mowiacych jak ty - na papierze...

a rzeczy – i rzeczywistość realna (przez niepojmowane prawdziwosci) realizowały się – po swojemu... - czyniac śmierć i zabijanie - i prawdziwą rozpacz
ludzi - czyniąc życie – komentarzem - i odniesieniem do pragnień i rozpaczy i mlosci zawartej (w ego) - powoując w drodze do zniszczenia - dalsza - pogłębiajacą się rozpacz i zmęczenie nadziejami - poprzez nierealiazję i niezrozumienie i przez swoje niepojęcie – czyniac nieralizację – jako zaprzecznie – realiazcja smierci i wojny – jako rzeczywistosci. - Waga słów i pragnień – stala się wagą fikcji – a szala gruzu, okalecznia i martwego - stawałasię relna, kiologramami – cegieł. ceglami zmecznia smiercią i cięzarem nieralizacji oraz pnakam cięzaru milczenia - wymierenego zmęczenia - cizarem ołowiu, ciezarem grózow - i ofiary zabitych i zamordowanych.
– Przetestowano i sprawzono moc i wagę twoich wartosci, ktore miały okazać się wartosciami bez ciala i bez pokrycia.

Twoje wartosci – pozostały na papierze...

wykorzystano cię - po welokroć... - w bitwie i w wojnie
(nie zgotowanej przez ciebie) – i nie zechciałeś być
poslugą rozkoszy (dla siebie i dla niej) – uczciwy i skrupulatny – w istocie nieświadomy - także - jej - i osoby jej - nieświadomy...
dla szukajacych (szukającej)... - swojej polowy...- prawdziwej chwili - rzeczwistosci potrzebnej - potrebujacej

(pragnac jej).

krajobraz bolesny - po bitwie.

60 lat wojny... - samotny mochikanin.

Kazdą miłość uczynili nieszczęsciem...

nieskasowany ból i niezatrzymane są łzy tryskajace...

krynica bólu - ustaje – wsiąkajaca w popioly.

dysponujesz swoją krynicą bólu.

Najeść się musisz - by żyć...– całą resztą – tego co masz...
pobojowiskiem – pozostalym po agresji 70-ciu lat
i – po ostatnich 13 dniach rzeczywistosci otwartej wojny.

Jest garnek zupy... - garnek mięsa i sos... - i kartofle
dla zjadacza kartofli... - ktory – po całym życiu – samotnym...
--w poszukiwaniu wzajemnego życia w bliskosci, miłosci - w ramach wspolnych u wzajemnych i bliźnich – z którąklowiek... (wzajemnie wybraą)
ktora zechce na zawsze być z tobą – ktory pozostał – jak zjadacz... - konsument kartofli... - pozostal sam – w poszukiwaniu milosci - i zrozumienia i wzajemności pomocnej... – samotny.

Jak zawsze – przez skrupuly uczciwej milosci – poturbowany doswiadczeniem
uznał się - za niegodnego fikcji, przed ktorą nie potrafi uciec... - uznał się za niegodnego... - niewartego tyle, aby mógł dać... - Tej – najpiekniejszej – samym sobą – kochajacym – i pragnącym kochać uczciwie – uznał się za niegodnego dla Niej.

Dlaczego? - bo poturbowany wielokrotnym doswiadczeniem... - i nie chciał Jej poturbować i wykorzystać możliwosci - nie zużywajac – i nie uwierzył... - że fikcja jest obiecaniem prawdziwym – dla mozliwosci - prawdziwego życia.

S. O.S.

- wołam przyjdź.

- zapraszam – do mojego garnka zupy...
-
do ziemiaków... - i mięsa... (ze smakiem - sosu)

A pózniej? - co Bóg da.

– To, co zechcemy dać sobie... - Moze nawet - razem – posprzątamy... (bałagan mieszkaniowy - mój) - po bitwie. - Budując Dom. któż to wie?...

- To może mieć sens... (Wzajemny.)



08. 03. 2022 r.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2022-01-08 Dodano: 2022-03-08 19:51:30

Ten wiersz przeczytano 964 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Obrazkowy Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie