7 kroków

Pierwszy krok jest wyrazem nienawiści.
Stąpam po krwawej ziemi ostrożnie unikając śmierci.
Czas mija.

Drugi krok – opuszczam złą drogę.
Podążając za cieniem wkraczam tam, gdzie zbłąkane dusze błagają o litość.
Jestem niczym mrok – zabierz mnie od ich spojrzeń.

Krok trzeci – wyjście z ciemności.
Przestaję patrzeć za siebie.
Zacieram każdy ślad bólu.

Czwarte stąpnięcie to metamorfoza.
W mym sercu rodzi się Nadzieja.
Strzepuję z siebie pyły smutku.

Piąte posunięcie.
Jestem coraz bliżej,
By wyzwolić się z piętna bezradności.

Szósty krok – znów patrzą na mnie.
Lecz teraz z podziwem.
Przybywam.

Krok siódmy – wyciągam naprzód ręce.
Padam w Jego ramiona.
Już mogę spoglądać w dół.

Siedem kroków. Tylko tyle, by poznać prawdę.
By ujrzeć światło padające na duszę,
która wciąż jednak pragnie być owiana tajemnicą...

autor

megiera

Dodano: 2006-10-24 19:01:16

Ten wiersz przeczytano 1002 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie