Królowa

Świecy płomień mruga, rzuca blaski na ścianę,
Lśnią czerwone promienie przez ciężką firanę
Jak igły cienkie z uporem przenikające,
Zsyłane jak słowa pożegnania przez słońce,
Które już połowę oblicza swego skryło
Za wzgórzem, co od niedawnej ulewy lśniło
Kroplami deszczu. Od wschodu już mrok się zbliża
Zdaje się, że sklepienie niebios się obniża
I objąć chce ziemię czarnymi ramionami
Błyszczącymi gdzieniegdzie srebrnymi gwiazdami.
Słońce znikło już i twarz księżyca złowieszcza
Wyłania się z mroku. Wilk swym wyciem obwieszcza,
Że do niego należy nocą władza w lesie,
Głos ten przeszywający długo w dal się niesie.
A w komnacie siedzi w samotności królowa;
Przywarłszy do zimnej ściany w dłoniach twarz chowa
Wokół kłębią się widma obaw najmroczniejszych
Drżenie lęku wywołuje szelest najmniejszy
Za dnia śmiała, bezlitosna dla swych poddanych,
Kto jej stanie na drodze jest torturowany,
Męczony, lub zdradziecko zabity po cichu.
Ona szczęścia nie zna, chociaż żyje w przepychu
Każdej nocy niepokój tak dręczy jej duszę
Widzi twarze swych ofiar cierpiących katusze
Dręczą ją ludzkie, przez nią zdeptane istnienia
Jej muzyką są zabitych ostatnie tchnienia.
Po tych nocach bezsennych, trwogą przesiąkniętych
Oddaje znów swą duszę demonom przeklętym,
Nienawiść w niej budzi się większa dnia każdego
I znów pragnie zabić człowieka niewinnego,
By się sycić jego bezsilności widokiem
Patrzeć na agonię bezlitosnym swym okiem...

autor

Mitra

Napisany: 2004-04-12 Dodano: 2005-10-27 10:25:36

Ten wiersz przeczytano 480 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie