Kromka naszego powszedniego

...podnosząc okruch z ziemi ucałuj, nie wiesz kiedy znów spadnie…

2007-08-10


jesteś

tak
czuję dotyk błoniastych skrzydeł
smakujemy siebie nawzajem
wsysając się czułością niemowlęcia
mocniej i mocniej
pragniesz
ja też

wiem jak przychodzisz cichutko
na żyjących kościotrupach
obleczonych pergaminową skórą
widzę ślady wyryte spotkaniem
słyszę śmiech w każdej brzęczącej
żebraczej misce

nie pozwalasz spuchniętym dzieciom
dostąpić błogostanu zapomnienia we śnie
głaszcząc nabrzmiałe pustką brzuchy


podejdź bliżej

spójrz w głębię zapadniętych oczu
nie ujrzysz nic

pozbyłem się strachu

no chodź

no chodź
bym mógł zabić kromką chleba

Tristan350

autor

Tristan350

Napisany: 2007-08-10 Dodano: 2007-08-10 15:29:08

Ten wiersz przeczytano 915 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie