Kropla (kropelka!) potopu

Kropelka potopu



W świecie, gdzie gwiazdy już dawno pogasły
zakwita gwiazdka na boże rodzenie.
Lecz jeszcze ciemność nad świetlistym miastem.
Lecz jeszcze ciemność jest nad pokoleniem.

"Kiedy to będzie?" - Nie wiem!.. - Mam nadzieję,
że to nastąpi... ("- nie pierwej od śmierci"),
że wiersz mój wejdzie w pamięć i w sumienie
- Gwiazda – nim zgaśnie – że groby przewierci.

Nie myśl... - Norwidzie, że - skradłem Ci strofę.
Tyś także czekał – podobnego cudu.
Tyś - już - przeczuwał - przyszłą katastrofę.

- wiersze – pisałeś... - dla - polskiego trudu...

Tyś w biedzie umarł – i na długie lata.
Lud Ciebie nie znał, Twojej Europy.
- A Tyś umierał – w samym środku Świata.

Wiersz – każde słowo – kropelką potoku.

26.12.1991

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2014-11-11 Dodano: 2017-11-12 11:34:58

Ten wiersz przeczytano 2569 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Ojczyzna Okazje Dzień Ojca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie